Laatst hoorde ik een anekdote die me is bijgebleven. Het ging over een man die inmiddels redelijk op leeftijd is, maar nog hartstikke vitaal. Hij is met pensioen en maakt daar goed gebruik van door samen met zijn vrouw lekker veel reisjes te ondernemen. Engeland, Frankrijk, Spanje, het maakt niet uit, als je er bij voorkeur maar met de auto kunt komen. Want als ze dan ergens met de auto heen gaan, laadt hij de kofferbak vol met jonge boompjes. En op de plekken waar hij dan komt, zoekt hij een mooi stukje grond en plant daar een boom. Of een struik. Of misschien wel allebei, dat weet ik niet. Volgens eigen zeggen doet hij dat om zo iets achter te laten. Een soort markering dat hij daar is geweest. En mochten zijn kinderen, of hun kinderen dan ooit ook op die plek komen, dan zien ze nog iets dat hij daar heeft geplant.
Meenemen of achterlaten?
Dat zette me aan het denken. Als ik ergens naar toe ga, neem ik vaak foto’s. Daar kan ik dan thuis een fotoboek van maken. Uitvergroten en ophangen in een mooie lijst. Of ik koop een souvenir. Een mooie schaal, beeldjes, wat dan ook. Zo probeer ik een stukje van daar mee te nemen naar hier, als aandenken. Als een soort herinnering dat je daar bent geweest. Deze man doet het andersom. Hij neemt iets mee daar naartoe om het achter te laten. En hoewel bomen planten misschien een onconventionele manier is, kennen we het wel op andere manieren. Denk aan de initialen die in hout gekrast worden, graffiti of slotjes aan een brug.
Maar voor wie doe je dat, iets meenemen of iets achterlaten? Neem je altijd iets mee voor jezelf en laat je iets achter voor een ander? Souvenirs als herinnering voor jezelf en een boom of slotje als herinnering voor degenen die na jou komen? Bijvoorbeeld je kinderen of kleinkinderen? Of is dat te kort door de bocht? Is het juist altijd wederkerig en gaat het om verbondenheid tussen plaatsen en/of generaties?
Ankers
Zoals dat zo vaak gaat, rolde ik van de ene vraag in de volgende. In dit geval: is het belangrijk om iets achter te laten? Is dat dan met name van waarde als je er niet meer bent of is het nu ook al van belang? En wat zou je dan willen dat dat ‘iets’ is? Ik denk dat veel mensen zullen zeggen dat ze een positieve herinnering willen achterlaten. Aan onvoorwaardelijke liefde, een goede vriendschap, optimisme, een gedachtegoed of maatschappelijke bijdrage. Maar kan het bijvoorbeeld ook alleen je aanwezigheid zijn? En is het nodig om daar iets fysieks aan te koppelen, een ‘anker’, zoals een vakantiefoto, een boek waarin je je ideeën hebt opgeschreven of een boom?
Het zijn vragen waar ik geen antwoord op heb. Maar dat maakt me ook niet zoveel uit. Het gaat niet om het antwoord. Of het juiste antwoord. Er zijn alleen verschillende meningen van verschillende mensen, en die meningen zijn waarschijnlijk nog tijdelijk ook. Ik weet eigenlijk niet eens of die man erover heeft nagedacht en zichzelf deze vragen heeft gesteld. Maar als ik hem ooit zou ontmoeten, zou ik wel nieuwsgierig zijn. Ik stel me dan zo voor dat we in gesprek zouden raken, dat ik hem die vragen zou stellen en dat we dan allebei ietsje wijzer zouden worden. Maar tot die tijd voer ik dit gesprek met mezelf en dat is eigenlijk ook heel leuk!
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg EmmaCoach op LinkedIn.